Zwitserse precisie Alle onderdelen lopen steevast een uur uit, zonder dat het iemand deert. Er heerst grote verwandschap op en rond het parcours: iedereen verdient tenslotte zijn of haar brood met het dagelijks trotsen van het verkeer. Om uiteenlopende reden, dat wel. Jaap bijvoorbeeld is goudsmid, maar daarin is te wenig werk. Om toch rond te komen, koeriert hij parttime bij De Versnelling in Amsterdam. Wat alle koeriers gemeen hebben is dat ze erg van fietsen houden. Voor Jaap was het dan ook een teleurstelling, dat hij vanwege het beperkte aantal deelnemers niet kon meedoen aan de 'uphill time trail'. Hij had ook al de kwalificatie voor de messenger race gemist vanwege een griepje. "Maar ik ga na de WK een tweedaagse Alpentocht maken met nog een paar koeriers die ik heb leren kennen, dus maak je geen zorgen, ik vermaak me wel." uit fiets 9/99: Sjiva Janssen (text), Lars Brauchli (foto's) "Oké. Go!" riep de man naast me in het starterspoortje. Twee meter verderop reikt een andere man een manifest aan. Het A4the met de checkpoints erop, de route. IK kijk. De eerste pijl wijst wonderbaarlijker wijze naar het laatste vakje op het manifest. Snel, snel. Bij het checkpoint aangekomen blijkt deze pas als laatste te komen. Het gevoel van dat je naar Parijs bent gefietst en dat ze zeggen: "Sorry, je moet nog even naar Amsterdam." En daar kom je net vandaan. Ik hang over mijn stuur met mijn blik gericht op het asfalt voor me. Rugnummers fietsen voor me, fietsen mij ook vaak voorbij. Heerlijke bochten. Van tevoren heb ik bekeken waar verraderlijke stukken zijn, glad of met los zand. Het valt mee. Maar dan de rechte stukken. Vooral van checkpoint 'Epo' naar 'Flash', dat vind ik een vreeslijk stuk. Licht glooiend omhoog, met aan het eind een trap naar beneden, fiets op de schouder. Maar die helling omhoog...Daar werkt mijn hooft het hardst om mij ervan te overtuigen dat ik het 'bike-je' er maar beter bij neer kan gooien, dat dit hele racegebeuren niks voor mij is en dat ik doodga. Niet naar luisteren, doorgaan. Ik zal in ieder geval gaan finishen, ook al ben ik de allerlaatste. Onderweg zie ik veel pech. Bij een drempel waar je overheen moet springen, of afstappen, staat een fiets op de kop en is een koerier bezig zijn band te verwisselen. Bij mij dondert de ketting er af en bij een checkpoint blokkeert mijn voorrem. Verder gaan, ronddraaien de benen. Jemig de penning, deze ronde heb ik nou wel tien keer gereden. Eindelijk, de finish. Van mijn heat ben ik vijfde. Dat klinkt beter dan laatste, wat ik ook ben aangezien er maar vijf dames in mijn heat zitten. Toch is mijn tijd niet absurd langzaam. Kapot fiets ik naar de camping en ga als een dooie boven op mijn slaapzak liggen. Nu wordt het pas leuk. Mijn lijf tintelt en gloeit. Een stoot energie die nog in de rondte giert. Speedy. Een bad van adrenaline. Heerlijk. Mirjam 'Max' ter Hoeve